calışan anne olmak eşittir full time vicdan azabı

sürekli bir şeylere yetişmeye calışıyoruz
calışmaya, cocuğumuzla oynamaya, onu beslemeye, yıkayıp temizlemeye, eşimizle ilgilenmeye, temizliğe, yemeğe,bulaşık camaşıra, spora, okumaya, oğrenmeye, hep bir şeyler eksik kalıyor
beni tanıyanlar bilir, zamanımı cok verimli kullanırım, boşa vakit harcamayı sevmem
ama buna rağmen hep bir şeyler eksik, hep kalkacak trene koşarak yetişme modundayım
bu ara sağolsun Aylinim de beni cok yoruyor, işten yorgun argın gelen ben, hemen ortalığı toplayıp Aylini yatırıyorum, yemek yoksa mutfağa girip yemek yapıyorum, ki cocuk olduğu icin her gün üc ceşit yemek salata vs olmak zorunda evde
vakit kalırsa Aylin uyanana kadar dinleniyorum, yoksa o uyanınca aynı tempoda koşturmaca, altını al, yedir icir , temizle, oynat, güüldür, akşam yemeğini hazırla,,,
lakin bu ara Aylinde bir kalem sevdasıdır gidiyor bulduğu her nevi kalemle bilimum her yeri boyuyor, işten eve bir geliyorum duvar karalanmış,başka gün bir geliyorum televizyonda sanat calışması yapmış, daha başka bir gün koltuk, sil babam sil
bir yandan bir şeylerle uğraşması hoşuma gidiyor ama işten pert halde gelince o kadar da anlayışlı olamıyor insan
kızım yapma etmeden de laf anlamıyor soz konusu kalem olunca
sanatcı mı olacaktır nedir? ;)