Hayat bazen yoruyor insanı... Yapabileceğinin sınırlarını zorluyor, köşeye sıkıştırıyor, nefes almasına engel oluyor, çaresiz bırakmaya çalışıyor..
Yok yok pes etmek yok , değil mi bu yoldayız, değil mi bindik bir kez bu trene son durağa kadar inmek yok. Öyle tüneller falan karartamaz kalbimi, korkutamaz gözümü, yollar buzluymuş, motor bozulmuş, bekleme yapmak gerekiyormuş, beni ilgilendirmez! Ben gideceğim yola bakarım, son mevziye odaklanırım. Ha bu yolculukta isteyen yanımda oturur kompartmanda isteyen yarı yolda iner başka bir durakta, o size kalmış...
Hayat kolay değil ama ben de kolay sayılmam gibi klişe bir cümle var ya işte ben o cümleyi söylüyorum şu anda sessiz çığlıklarla...
......................
bu arada Aylinimle geceyi hastanede geçirdik. birden aşırı ve kokulu kusmayla hastanede bulduk kendimizi, tabi ben doktor ilaç verip gönderir diye beklerken serum vereceğiz, gece burdasınız deyince afalladım, neye uğradığımı şaşırdım. Kan alırken ve serum takılırken canı çok yandı meleğimin, o ağladı ben ağladım. Rabbime şükür ki ciddi bir şeyi yok.. bugün geç de olsa evimize döndük ve şuanda meleğim mışıl mışıl uyuyor. Allah zorda olan herkese yardım etsin.
Bu süreçte arayıp soran ilgilenen herkese buradan da teşekkür ederim.
Allah sıfa versın ıns. Anneler gucludur ya hayatta yerı gelır kendı basına yola devam edecek gucu vardır... Ins bu yold aguzel dostluklarını hıc eksık olmaz
YanıtlaSilAmin cümlemizin evlatlarına.. Çok şükür bugün daha iyiydi. evet anneler güçlüdür, çünkü evlatları için güçlü olmak zorundadırlar. rabbim güç versin . dostluklar da olmasa hayat hiç çekilmeyecek zaten
YanıtlaSil