kuzumun 11. ayı olmasına rağmen hala dişi çıkmadı ve çok huzursuz bu nedenle..
bir de üstüne benim işe gidip birkaç saat benim ondan ayrı kalmam var.. sabah okula giderken arkamdan ağlamaya başladı artık..
psikologların dediği gibi kaçarak değil de kapıya çıkarak konuşarak ayrılıyorum yanından ama böyle olunca da sonuç ağlama kıyamet..
işe gittiğimde sürekli özlüyorum onu, bol bol foto, videolarına bakıyorum, etrafımdakilere de gösteriyorum bolca.. acaba bugün de huzursuz mu diye geçiriyorum içimden.. acaba uyurken gene ananeyi çok uğraştırdı mı? annem gene onunla uğraşayım derken kahvaltısını edemedi mi? kahvaltısını tam yedi mi?
canı sıkılıyor mudur? gelişimi nasıl ayına göre acaba? neden hala dişi çıkmadı? ya yürüme olayı? acaba geç mi yürüyecek, ne de olsa geç emeklemeye başladı? annem d vitaminini bugün verdi mi acaba?
bugün eve gidince yarım saat uyusam mı yoksa direk onunla mı ilgilensem? kapıdan girince elimi bile yıkatmıyor, acaba çaktırmadan mı girsem eve? acaba yeterince sağlıklı yetişiyor mu? bugün meyve yedi mi?
zihinsel gelişimi için yeterince ilgilenebiliyor muyum? bugün yeterince oynayabildim mi onunla? sevgi, ilgi ihtiyacını karşılayabildim mi acaba?
tabi bunun dışında günlük hayat stresleri: işte etkili çalıştım mı? eve zamanında gittim mi? ev bugün biraz fazla dağınık önce temizlik mi yapsam? yemekte ne yapsak? çok yemek yememeliyim kilo vermem lazım. yeterince sağlıklı beslenebiliyor muyum?
ya kendime yeterince vakit ayırabiliyor muyum? hayallerim var mı kendime dair? bunları gerçekleştirmek için bir şeyler yapabiliyor muyum? acaba kızıma çok bağımlı mı yaşıyorum aman özgür birey olsun.
sorular sorular sorular....
sonu gelmiyor..
ama ne demiş şair:
YARAMDAN DA HOŞUM, YARİMDEN DE!!!
isyan mı, asla!!!
şükür bana Aylin'i veren Rabbime ki her anım anlamlı, ömrüm neşe dolu, hayal dolu, plan dolu, sevgi dolu...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder